EL ECO

Een wonderschone film waar de warmte vanaf straalt, over een afgelegen berggemeenschap El Eco in Mexico. Een bijna mythische plek waar het leven en de natuur intens ervaren wordt. Gelegen op een heuvel in een uitgestrekte natuurlijke omgeving, leeft de gemeenschap in harmonie met de seizoenen. De vrouwen en kinderen zorgen voor elkaar en het land, terwijl de mannen ver weg werken. De film werpt een intieme blik op hun dagelijkse bezigheden en laat zien hoe liefde, werk en leven naadloos samenvloeien in deze geïsoleerde maar warme samenleving. De jonge Montse neemt liefdevol de zorg voor haar oude grootmoeder op zich, terwijl de nog jongere Sarahí met bewonderenswaardige kennis en vrolijke enthousiasme lesgeeft aan de kleintjes. Het dorp ademt een paradijselijke sfeer, doordrenkt met warmte, plezier en genegenheid. Maar tussen traditie en emancipatie ontstaan ook wrijvingen. De film is ongekend intiem en visueel. Via de kinderen ervaren we de gebeurtenissen. Zij luisteren en kijken toe, vaak zonder iets te zeggen, maar op hun gezichten is meer te lezen dan dialogen kunnen vertellen. Zelden voel je zo intens de emoties van personages in een film. Na afloop van de film wil je eigenlijk niets liever dan zo snel mogelijk weer terugkeren naar deze bijzondere plek. Alsof je even in een soort paradijs verkeerde, al was het maar het paradijs zoals gezien door de filmmaker. Tatiana Huezo verwierf wereldfaam met haar vorige film Prayers For The Stolen. Een speelfilm met een grote documentaire kracht. Met El Eco maakt ze een documentaire, die je ervaart als een speelfilm. Niet voor niets werd de film dan ook bekroond met zowel Beste Documentaire als Beste Regie op het filmfestival van Berlijn.